Helen Gerretsen heeft Nederlands gestudeerd aan de UvA en met plezier lesgegeven in het voortgezet onderwijs. Een burn-out maakte daar onvoorzien een einde aan.
Ze is les gaan nemen in tekenen en schilderen, wat ze een paar jaar ’s morgens, ’s middags en ’s avonds heeft gedaan. Technisch is ze met tekenen ver gekomen, maar haar ziel raakte er niet mee verbonden. Ze is ermee gestopt en ging theater maken.
Ze had altijd al acteercursussen gevolgd. Nu volgden er vijf solovoorstellingen, die ze schreef en speelde, overal in het land, in gezelschap van een musicus.
De laatste jaren is ze zich gaan concentreren op het schrijven. Hiertoe wordt ze misschien wel het meest geïnspireerd – onontkoombaar. De eenzaamheid die het creatieve werk vraagt, zelfs de karigheid van het liefdesleven, is het haar waard, omdat het ook zo verrijkt. Naasten weten al sinds mensenheugenis dat het ’s ochtends geen zin heeft haar te bellen. Ze heeft er de voorkeur aan gegeven in Amsterdam te blijven wonen, om de stimulans van het culturele aanbod. Daarbij maakt ze elk seizoen een uitstapje de randstad uit, om voeling te houden met de kleinschaligheid en wat ze noemt de normaliteit.